Mama zijn.
Een rol die voor ons als moeders ontzettend belangrijk is, één die we op zoveel verschillende manieren kunnen vervullen. Toen ik voor het eerst zwanger was kon ik nooit bedenken dat die rol voor mij een onzichtbare moeder zou zijn.
Vanaf dat ik zwanger was voelde ik me een moeder. Je staat eigenlijk al meteen voor zoveel verschillende keuzes. Hoe willen we ons kindje opvoeden? Wil ik het liefst borstvoeding geven of past flesvoeding beter bij me? Wil ik me tijdens de zwangerschap laten vaccineren tegen kinkhoest of juist niet? Willen we aan co-sleeping doen of vinden we het fijner als ons kindje op zijn/haar eigen kamer ligt? Gaan we na vier maanden beginnen met gepureerde oefenhapjes of gaan we na zes maanden stukken groenten aanbieden? Welke vorm van onderwijs past bij ons? Welke normen en waarden willen we graag meegeven? Er is zoveel om over na te denken en zoveel te kiezen wanneer je ouder bent. We proberen allemaal het beste te doen voor onze kinderen en geven hen zoveel mogelijk liefde.
Mama worden.
Het hoort één van de mooiste momenten van je leven te zijn. Hoe zwaar een bevalling ook kan zijn, zodra we ons kindje op de borst hebben, belanden de meesten van ons op een roze wolk. Helaas geldt dit niet voor alle mama´s. Zo krijgen sommigen last van een postnatale depressie. Of misschien gaat het niet zo goed met de kleine en moet hij/zij nog een tijdje in het ziekenhuis blijven. Of er gebeurt het ergste wat je als ouder kunt meemaken. Je verliest je kindje.
Misschien was het voor de bevalling al bekend dat je kindje overleden was of is er tijdens de bevalling iets mis gegaan. Misschien heb je zelf de keuze gemaakt om de zwangerschap af te breken omdat het kindje niet levensvatbaar was of een ernstige afwijking of ziekte had. Of misschien is je kindje zelfs na de geboorte overleden…
Je bent toch écht moeder geworden, maar je kindje zal nooit meer in het echt bij je zijn. Vanaf dat moment bent je dus eigenlijk een onzichtbare moeder. Want jij weet het, maar de wereld ziet je zonder kindje, alsof het nooit heeft bestaan.
Mijn naam is Daniëlle, een trotse mama van vier jongens.
Onzichtbare moeder van een tweeling die in de buik al twee prachtige sterretjes geworden zijn. Zichtbare mama van een ontzettend lieve en ondeugende dreumes. En mama van een klein mannetje in mijn buik. Ik herinner me de dag dat ik moeder werd nog als gisteren. Na ´s nachts te horen gekregen te hebben dat onze zoons overleden waren, werden ze de middag daarna geboren. We hadden ons nog amper kunnen voorbereiden op wat komen ging. In hoeverre je überhaupt zoiets kan voorbereiden. Twee kindjes, half zo klein als dat ze hadden moeten zijn. Beiden wogen ze nog geen pond. De oogjes gesloten, geen gehuil. Sprekend op hun vader lijkend. 21 weken had ik ze mogen dragen. Zes weken heb ik ze mogen voelen bewegen. De dagen daarna lagen ze samen in één van de twee ledikantjes die op hun kamer stonden. We waren al zo ver, alles stond klaar. Na drie dagen was de crematie. Samen lagen ze in een mandje, tussen de blauwe en witte ballonnen. Er stonden kaarsen omheen en verschillende knuffels. Het eerste liedje wat gedraaid werd was ´Land van je ogen dicht´, van Woezel en Pip. Na drie kwartier kwam het echte afscheid. We hielden ze nog even vast, gaven ze nog een kus voor de laatste keer. En toen het allermoeilijkste moment, dat we onze kindjes af moesten geven aan een medewerker. Nooit meer zouden we ze vast kunnen houden, nooit meer naar hun mooie gezichtjes kunnen kijken.
En toen was ik dus moeder.
Maar ik zat thuis op de bank voor me uit te staren. Geen kindjes om voor te zorgen, geen kindjes waar ik mijn liefde aan kon geven, geen roze wolk. Een onzichtbare moeder. We kregen veel berichtjes via Social Media, veel kaartjes en bloemen met de post. Vrienden en familieleden kwamen langs. Na een paar weken ging ik weer wat meer naar buiten en probeerde ik steeds meer op te pakken. Ik vond het in het begin spannend om weer andere mensen te zien. Bang dat ik in zou storten. Maar de werkelijkheid was nog veel erger. Ik werd door het grootste deel compleet genegeerd. Ik kwam mensen op straat tegen die snel omdraaiden zodat ze niks hoefden te zeggen. Op de sportclub durfde bijna niemand ook maar ´hoi´ te zeggen of me aan te kijken. Hoe pijnlijk was dat. Na een paar maanden durfden steeds meer mensen weer wat te zeggen, zeker toen ik weer zwanger was. Toen deden velen alsof er de maanden daarvoor niets gebeurd was, alsof ik nooit bevallen was en geen kindjes had gekregen. Vrijwel niemand die vragen durfden te stellen die je normaal wel aan iemand stelt die een baby gekregen heeft. Mensen durfden niet te vragen hoe ze heten, wat er gebeurd was, hoe de bevalling gegaan was. Terwijl ik niets liever deed dan wat andere kersverse moeders doen; over hun kindje praten. Ik was net zo trots als een andere moeder, voelde net zoveel liefde.
Mensen lijken niet te beseffen dat je echt twee unieke kindjes verloren bent. Alsof je alleen een zwangerschap verloren bent en alles weer in orde is wanneer je opnieuw zwanger raakt. Maar een volgend kindje zal je andere kindjes nooit vervangen. Net zoals in de blog ´Opmerkingen tijdens je zwangerschap´ kreeg ik ook vreemde opmerkingen. Zo zei iemand: ´Ach, gelukkig ben je nog jong he!´ en ´Een tweeling was ook wel heel zwaar geweest he…´. Ook is het twee keer voorgekomen dat mensen vervolgens over hun overleden hond begonnen. Begrijp me niet verkeerd, ik houd heel veel van dieren en kan zelf niet zonder. Maar het overlijden van je kind is niet hetzelfde als het overlijden van een hond… Ook ben ik gekwetst door sommigen die het ´rouwen´ te lang vonden duren. Mensen die vonden dat ik na een paar maanden wel weer gewoon over baby´s zou moeten kunnen praten en naar foto´s zou moeten kunnen kijken. Maar ook zijn er mensen geweest die me verbaasd hebben qua betrokkenheid en steun. En daar ben ik extra dankbaar voor.
Inmiddels ben ik niet enkel een onzichtbare moeder maar ook een zichtbare mama! Daar ben ik ontzettend dankbaar voor, maar nog steeds praat ik graag over onze tweeling.
Ze horen er altijd bij. Des te belangrijk en fijn vind ik het als mensen hen niet vergeten zijn en we een kaartje of berichtje op hun verjaardag ontvangen. Het is mooi als mensen de naam durven te noemen van een overleden kind. Ik vind het dan ook geweldig dat Voor Moederkes niet alleen aandacht besteed aan de zichtbare mama´s, maar het taboe helpt doorbreken en ook denkt aan de mama´s die één of meerdere kindjes verloren zijn. Mooi dat zij dit een podium geven, mooi dat ik hieraan mag bijdragen. Aan alle Moederkes moet gedacht worden, ook aan de onzichtbare moeders!
Lieve Daniëlle, dankjewel voor jouw persoonlijke verhaal en prachtige foto’s! Liefs, Christel en Roxanne
Heb jij naar aanleiding van dit verhaal vragen? Of zou je met iemand willen praten over dit onderwerp? Laat het ons weten, wij brengen je graag in contact met Daniëlle.
